Ku bramom Hadesu
wkraczając w astrologię cienia
Gdzie znika światło,
tam zaczyna się prawda
Astrologia cienia to podróż w głąb. Nie w górę ku gwiazdom, ale w dół, do własnego podziemia. To spotkanie z tym, co zostało wyparte, zapomniane, zranione. Z miejscem w Tobie, które często próbujesz ominąć, a które w rzeczywistości skrywa największą moc.
Cień nie jest wrogiem. Cień jest bramą do Hadesu.
To część Ciebie, która nie przestała istnieć tylko dlatego, że została odrzucona. Dzięki astrologii nauczysz się go rozpoznawać, rozumieć, a w końcu przyjąć.
Bo właśnie tam, gdzie boli, zaczyna się prawdziwa transformacja.
Ku bramom Hadesu – astrologiczna analiza cienia i podziemnych procesów
To podróż w głąb – tam, gdzie świadomość styka się z nieświadomością, a dusza uczy się przez zanurzenie w ciemności.
„Ku bramom Hadesu” to analiza Twojego kosmogramu skupiona na tym, co ukryte i niewygodne.
W tej pracy przyglądam się Twoim podziemnym strukturom: Plutonowi, Saturnowi, Chironowi, Lilith, Prozerpinie, a także domom XII, VIII i VI oraz węzłom Księżycowym. W ten analizie nie skupiamy się na świecie zewnętrznym a tym, co tkwi wgłąb Ciebie.
Produkt dostępny na zamówienie | Wysyłka w 5 dni
Pluton
Strażnik bram do podświadomości. To on prowadzi Cię w miejsca, gdzie ego się rozmywa. Symbolizuje proces śmierci i odrodzenia – nie tej fizycznej, lecz duchowej, gdy jedna wersja Ciebie umiera, by mogła narodzić się nowa.
Saturn
To głos wewnętrznego krytyka, ale też mądrość struktury. Saturn uczy granic nie po to, by zamknąć, ale by ochronić to, co kruche. Gdy przestajesz widzieć go jako kata, staje się opiekunem, który uczy Cię budować trwałość i spokój na własnych zasadach.
Chiron
W horoskopie Chiron wskazuje obszar, w którym czujemy się niedoskonali, odrzuceni lub zranieni, ale też ten, przez który możemy prowadzić innych ku uzdrowieniu. To punkt głębokiej alchemii duszy – gdzie słabość przemienia się w moc, a rana w dar.
Lilith
Wskazuje, gdzie Twoja autentyczność została odrzucona, a bunt potępiony.
To miejsce, w którym boisz się być sobą, bo ktoś kiedyś powiedział, że to „za dużo”.
To pierwotna, instynktowna część duszy, która nie potrzebuje zgody, by istnieć.
Prozerpina
Prozerpina jest pomostem między Księżycem a Plutonem, między niewinnością a mądrością, między emocją a transformacją. Jako mitologiczna Persefona uczy, jak przeżyć porwanie do Hadesu z łagodnością i jak stać się królową własnych podziemi, zamiast ich ofiarą.
Węzły
Węzeł południowy to karmiczne przyzwyczajenia, które dają iluzję bezpieczeństwa.
Węzeł północny to światło przyszłości. To, czego dusza się uczy, nawet jeśli się tego boi.
Praca z węzłami Księżycowymi to proces integrowania dawnych tożsamości i przechodzenia w nowe, bardziej świadome bycie.
VI dom
Serce Twojego wnętrza i miejsce, z którego wyrastasz i do którego zawsze wracasz, nawet jeśli droga prowadzi przez mrok. To przestrzeń emocjonalnych korzeni, rodzinnych wzorców i pamięci duszy. Tutaj spotykasz cień rodu – historie, które nosisz w ciele, emocje przekazywane z pokolenia na pokolenie, które stały się częścią Twojej tożsamości.
VIII dom
Ósmy dom to serce podziemi, miejsce, w którym dusza spotyka się z energią śmierci i przemiany. To przestrzeń mocy, tabu, intymności, tajemnicy i wszystkiego, co wymyka się kontroli. Tutaj rodzi się zdolność do głębokiej transformacji – przez konfrontację z bólem, pragnieniem, wstydem, kontrolą czy zaufaniem.
XII dom
To dom ciszy, poddania, duchowości i uzdrowienia, ale też lęków, iluzji i emocji, które domagają się uznania. XII dom pokazuje, czego nie widać, a co ma największą moc. To energia podświadomego wzorca, karmicznego zakończenia i powrotu do Źródła. To tutaj dokonuje się rozpuszczenie ego, które otwiera bramę do wolności.
Persefona i Hades
Persefona jako archetyp stanowi jedno z najbardziej wielowymiarowych i głęboko transformujących symboli. W mitologii greckiej była córką Demeter, bogini urodzaju i płodności, oraz Zeusa. Jej mit zaczyna się od porwania przez Hadesa – boga podziemi, który uczynił ją królową świata zmarłych. Persefona spędza część roku w podziemiach, a część na ziemi, co wyjaśnia cykl pór roku.
Ale ten mit nie jest tylko o naturze. To opowieść o inicjacji, o utracie niewinności, o zejściu do własnej ciemności i ponownym odrodzeniu w nowej tożsamości. To jeden z najgłębszych i najbardziej niedocenionych archetypów w astrologii.
Elizabeth Eowyn Nelson w eseju „Embodying Persephone’s Desire: Authentic Movement and Underworld” interpretuje mit o Persefonie w duchu jungowskiej psychologii głębi. Ukazuje ją jako postać dwoistą, dziewczynę i królową podziemi, symbol życia, śmierci i odrodzenia. Zstąpienie Persefony do Hadesu staje się tu metaforą zejścia w nieświadomość, konfrontacji z cieniem i odkrywania wewnętrznej mocy.